Zo gaat het vaak. We kiezen een wandeling (vaak eentje nét te ver dan van tevoren bedacht te willen lopen) en zeggen dat we ” ‘m niet helemaal hoeven te doen”, “we gaan wel terug als we genoeg hebben gezien” en “dezelfde weg terug geeft ook altijd weer een ander gaaf perspectief”.
Zo ook nu, maar wat een uitzichten! Elke stap en blik verrast ons weer. Meerdere malen staan we stil om het landschap in ons op te nemen. Hoe ons brein de verschillende lagen, de dimensies voor ons probeert te begrijpen, in te schatten, te kaderen: dit natuurschoon en onwerkelijke spel van gelaagdheid tot aan de zee. Het groen en blauw. Het grijs, zwart, rood en oranje. Het weelderige, de geluiden en de stilte. De verwondering diep van binnen. Het is magisch en in trance voert ons lichaam ons door de natuur. Terwijl we foto’s maken om het te “vereeuwigen” weten we al zeker: de foto’s doen geen eer aan het echte. Met de momenten van adem tussen de stappen naar beneden en naar boven, nemen we stukjes van het daar mee en bewaren ze ergens in ons hoofd als herinnering aan iets grandioos.
De zon schijnt en geeft ons de energie en de warme aanmoediging om verder te gaan, het pad te ontdekken. Op dat moment zijn we ook al de hele tijd samen op het pad; geen mens in de buurt. Pas als we flink weer omhoog zijn gewandeld komen we in de bewoonde wereld waar we zien dat men verschillende dingen verbouwen op het terrassen landschap. Hier en daar en koe. En als eenmaal de stenen, het gras en de grond verruild wordt door wat begint te lijken op asfalt en we door straten lopen, zien we honden en katten die midden op de weg ongestoord hun dagelijkse dingen doen. Er staan auto’s geparkeerd, maar er is geen druk verkeer. Geen haast hier. Zo blijf een kat midden op de weg knipogend ons aankijken als we haar passeren met liefkozende woorden.
Maar nu, de hamvraag: hebben we de wandeling afgelopen zoals voorgeschreven in het boekje. Kort antwoord: Nee.
Lang antwoord: Ook nee. We waren al veel verder gelopen dan gedacht, verwacht, bedacht. We hadden gedacht eerder om te keren, aangezien we het vandaag “Rustig aan” zouden doen en “Niet teveel”. Zo kozen we om het laatste stuk van de route in te korten. Iets makkelijker gedacht dan gedaan. Uiteindelijk liepen we iets meer dan 2 km langs de VE3 (waar auto’s voorbij zoefden met 70-90 km/u), over hoge bruggen, een tunnel van 105 m (verboden voor voetgangers), en in de “plots” stromende regen tussen vangrail en zompige berm. Ook het einde was onvoorzien spannend.
Zo zie je maar weer: plannen zijn er om gewijzigd te worden.
Dit stukje hoort bij de reis naar Madeira, maart 2024, toen we de lente tegemoet vlogen.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler