Bardenas Reales. Deze plek staat al sinds de eerste keer dat we naar Spanje reden op mijn lijstje. Destijds wilden we dit op de terugweg doen, maar praktisch 2 uur omrijden was niet.. praktisch. Nu hebben we het specifiek op de route gezet.
Als je Bardenas Reales intypt in Google krijg je Castildetierra te zien. Door haar unieke vorm is ze het embleem geworden voor het hele UNESCO biosfeerreservaat. Het is een semi-woestijn (of “badlands” zoals Wikipedia het ook beschrijft).
Een plek waar een bijzondere sfeer heerst. Het landschap, het geërodeerde en wat er nog overeind staat is indrukwekkend. De kleuren, de structuren, het samenspel van elementen en verschuivingen over miljoenen jaren die dit tot stand heeft gebracht. Met een beetje fantasie zie je de verschillende fases over de afgelopen 20 miljoen jaar tot nu (maar ook de toekomst) voor je; hoe water ingesloten raakte en voor meren en moeras zorgde, hoe verschillend (licht en zwaar) sediment zich gedroeg, wat een doorbraak en dus leegloop van het water via de (nieuwe) rivier Ebro naar de Middellandse zee betekende, hoe het lichtere (klei, mergel e.d.) sneller erodeert dan het zwaardere (zandsteen en kalksteen), hoe de harde “koppen” (los cabezos) de lichtere materialen beschermen tegen erosie (waardoor bijzondere natuurkunstwerken ontstaan zoals o.a. Castildetierra, maar eigenlijk het hele natuurgebied) en de erosie door zal zetten (waardoor het landschap continu zal veranderen op een tempo die wij als mens misschien niet helemaal mee kunnen maken).
Kortom: spectaculair. Tot zover als we kunnen kijken zien we rotsformaties of bergen of canyons of hoe we ook alles mogen noemen in dit eroderende landschap. Het herinnert ons aan hoe subjectief tijd is (mens, steen, aarde).
Voorzichtig en nieuwsgierig haal ik mijn vinger langs een ronding en zie opgedroogd klei-stof erop. Ik kijk naar de lijnen, zie en voel de zachtere en de hardere materialen. Tastbaar.
We stappen onder de indruk weer het bussie in en rijden weer op dezelfde hobbelweg terug richting de snelweg. We laten, een wolk van (door menselijk toedoen) geërodeerd stof achter ons.
Dit stukje hoort bij de reis door Spanje met ons volkswagen camperbusje, voorjaar 2024, toen we de luxe van een maand tijd hadden.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler