De confrontatie met de dood (of de urgentie of mogelijkheid) doet pijn terwijl we altijd bewust zijn van diezelfde sterfelijkheid, alleen wanen we ons “veilig” voor jaren die ons eigenlijk voorafgaand door niemand belooft zijn. We treuren, we voelen onbegrip, we voelen ons bedrogen. In jaren, maanden, dagen, momenten. In mogelijkheden, wat had kunnen zijn.
Het einde nadert, het komt voor iedereen en kijkt altijd mee om een hoekje. Het is alom aanwezig, wij denken dat we het te slim af kunnen zijn of dat het ver toekomst muziek is. We negeren het, we neuriën er bovenuit, maar wat kun je anders? Geniet van nu, straks is later te laat.
Gezondheid is een groot goed, maar niet voor iedereen altijd weggelegd. Het leven hoe lang of kort, is er wel. Er is alleen nu en wat is geweest; morgen is een vraag. Mag er een dag bij? Mag deze deel uit maken van mijn werkelijkheid, van mijn bestaan? We zijn momentenverzamelaars en schrapen hoop bij elkaar uit alle hoeken.
Wees dankbaar en bewaar.
Leven is niet vanzelfsprekend.