Blij verrast schijnt de zon toch écht boven de wolken! Op de weg hiernaartoe was het wisselend bewolkt en mistig (voor zover te zien was vanuit de auto starend naar een nog ontwakende, donkere wereld). Vanuit de auto, onze slaaproes achter ons latend, hadden we er een hard hoofd in. Al enkele dagen hadden we de voorspellingen op Pico Ruivo op de voet gevolgd en vandaag uitgekozen als de dag/ochtend met de meeste kans op zicht. Dagen hiervoor waren de voorspellingen slecht op de berg (regen, dichte bewolking), maar écht weten deden we het natuurlijk niet.
We beginnen vroeg aan de wandeling (niet als eerste; er zijn meerdere die hetzelfde idee hadden), met al onze 3-4 lagen (shirt, fleece, donsjack, shell) want het windje is ijzig en bijt zich vast in onbedekte delen (koude handen!). Al gauw krijgen we het warm door het stijgen en de zon die haar weg steeds hoger baant. De lagen kleding pellen we af tot fleece en shirt. We worden getrakteerd op een bijzonder spel van licht en schaduw, wolken als dons onder een blauwe lucht, hoogte en diepte.
Meerdere keren kijken we achterom en eenmaal boven op de Pico Ruivo zien we ons pad door het landschap als een los, gedrapeerd lint. Dezelfde weg terug toont ons het veranderde wolken- en lichtlandschap en brengt ons bij het nu geopende restaurant bij de parkeerplaats.
Bananenbrood met kaneel en yoghurt swirl, passievruchten cheesecake, cappuccino en ijskoffie: dat hebben we wel verdiend!
Dit stukje hoort bij de reis naar Madeira, maart 2024, toen we de lente tegemoet vlogen.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler