De grond slaakt een zucht van opluchting en ademt rustig verder,
Laat zich warmen door de aangename voorzichtige aanraking van de zon gesluierd in de flinterdunne wolken boven.
Het natte gras droogt op en het ruikt naar herinnering. Het rijst en blijft hangen.
Mijn hart maakt een sprongetje, mijn lippen krullen mee.
De tijd sleept zoveel liefde mee
Alles wat ik verzameld heb
De jaren kreuken mijn gezicht in een lach.
De tijd gedeeld; eindig.
Spreeuwen springen op van waar ik mijn weg vervolg, landen nabij en pikken gretig verder naar verse wormpjes. Ganzen grazen rustig in het gras, één lift haar hoofd eventjes in herkenning en gaat weer door.
Mijn haar in knot gooi ik los en sluit mijn ogen. De wind kamt en kietelt met koelte en ik ruik de rivier en, wie weet, de zee misschien verderop.
Zacht geruis scheert bovenlangs, de schaduwen trekken mijn blik omhoog, net op tijd om ze achter me te zien onderweg naar de overkant.
De regen droogt op. Het rijst en blijft hangen. Een deel van mij en in een adem los.
(Ochtendwandelgedicht 6-5-2023)