De wandelschoenen worden gestrikt en de rugzak voorzien van voldoende proviand.
Op deze wandeling (Los Cahorros de Monachil) volgen we de rivier Monachil. Eerst wandelen we op een gerieflijk pad met grillige bomen waar we “erop of eronder” door moeten, vlak langs de rivier die met oorverdovende vaart. Op de route passeren totaal 4 hangbruggen. Over de derde hangbrug mogen er maar 4 mensen tegelijk op. We volgen nog steeds het water en het brengt ons diep het gebergte in. Hier en daar zien we mensen klimmen. Op stukken waar het water in een soort kanaal (lijkt op een levada zoals in Madeira) stroomt en het gesteente over hangt, klampen we ons vast waar iedereen zich aan vasthoud. Deze plekken zijn zowat zacht-vettig of glad gesleten door de vele mensen die deze wandeling op enig moment ook hebben gedaan. Uiteindelijk komen we uit de schaduw van de rotsen en bossage. De zon staat hoog. Nu nog terug. De route brengt ons zigzaggend hoger. Bij elke stap schuiven de rotsformaties als decorstukken op het toneel. Telkens veranderend ons uitzicht een beetje.
De omvang is lastig op een foto of in woorden te vatten. Eenmaal boven, dalen we bijna direct weer af richting het dorpje waar de bus geparkeerd staat. “What goes up, must come down”.
Dit stukje hoort bij de reis door Spanje met ons volkswagen camperbusje, voorjaar 2024, toen we de luxe van een maand tijd hadden.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler