Het is begin 2009 als ik voor het eerst kennismaak met het pad. Ik ben 17 en ik ben 10 weken op stage in Plymouth. Op m’n vrije dagen trek ik erop uit. Als m’n kamergenoot nog ligt te slapen of uit aan het brakken is, zit ik aan de ontbijttafel van het liefdevolle gastgezin waar ik ben geplaatst, nabij Crownhill. De medestudenten die twee deuren verder bij de bevriende buren zijn geplaatst zijn ook boven de 18; elke mogelijke stapavond is het raak. Met m’n luttele 17 kom ik wel een pub binnen (gezellig poolen met een frisje in de hand tijdens de socials op dinsdag en/of donderdagavond die het stagebureau organiseerde en daarmee nog meer internationale studenten bij elkaar bracht), maar een club of een andere uitgaansgelegenheid natuurlijk niet. Ergens vind ik het niet erg; ik heb geen aansluiting met de Nederlandse club. “Not my crowd”. Beverley en Ross, mijn gastouders, zien het ook. De “Oh my love” en “pet” zeggen ze liefkozend terwijl ze over wat mooie en interessante plekken vertellen die ik vast mooi zal vinden. Ik sta te springen om nieuwe plekken op eigen houtje te ontdekken.
Met m’n eigen sleutel en persoonlijke buskaart ben vrij om te gaan en staan waar ik wil. “Will you be home for tea?” de enige vraag die gesteld wordt met een lach door Bev. “Now enjoy yourself, my love” zegt Ross als hij hoort dat ik m’n schoenen aantrek. Voor een “Sunday Roast” was ook altijd thuis.
Het relatief dichtbijgelegen Mount Edgecombe Country Park is een van de tips waar je heen kan vanaf Plymouth (Devon) via de Cremyll ferry. Met de voetgangerspont steek je de county border over naar Cornwall. Bij het uitstappen zie ik de bordjes en het emblematische eikeltje die je de weg wijst en ben ik geïntrigeerd. Ik word helemaal verliefd op deze plek en dwaal over het terrein, hoor het kabbelende water, klim in ‘The Folly’, loop verder over het glooiende landschapspark. Ook kom ik de bordjes met namen van onbekende plaatsen, afstanden in miles en de paaltjes met eikeltjes tegen als ik de trein pak naar Newquay. Bij het uitrijden van het spoor naar Penzance zie ik ze ook en ook bij het pittoreske Looe; de aanduidingen naar verder, naar onbekend, naar mogelijkheid. De nieuwsgierigheid naar dit pad blijft sluimeren en sudderen in de jaren die volgen.
In de zomer van 2009 ga ik direct weer terug naar “The South West”, verblijvend in een buitenwijk van Plymouth (Devonport) waar ik bij een Bed & Breakfast een kamer huur van een dame die de begane grond bewoond. Jean verhuurd alle kamers boven (4). Er wonen studenten en forenzen die doordeweeks in Plymouth werken en in het weekend terug naar huis gaan. Weinig toeristen zoals ik. “The communal rooms” (keuken, woonkamer met TV en grote bank, douche) waar je elkaar weleens tegen komt, samen eet (ieder met z’n eigen prakkie) of een film kijkt in de doorgezakte bank.
Jean is altijd vriendelijk en benieuwd naar “Now tell me. What are you up to today?” Bij het vertellen over surfplannen in Newquay schitteren haar ogen “Brilliant! But text me when you get out of the water, alright?”
Dan weet ik het nog niet, maar de zomers die volgen spendeer ik telkens twee weken in een kamertje boven. Jean weet altijd waar ik ben, ze glimlacht breed bij mijn plannen en verhalen. Ze vraagt me een keer mee met een “family outing” naar Mount Batten waar ik haar zoon Ian én kleinzoon Callum leer kennen. Ze stelt me voor aan een haar dochters (Sarah) als ze op bezoek is. Jaar op jaar, als mijn dagen op zijn geeft ze me een stevige knuffel “Darling girl”.
De liefde voor dit stukje aarde blijft groeien en lonken. Ik word gesterkt in mijn relatief simpele plan om mijn studie af te maken, te sparen, hard te werken en dan uiteindelijk naar Devon/Cornwall te vertrekken.
2014 is het eerste jaar dat ik niét ga omdat ik sparen belangrijker vind. Ik ga mijn laatste jaar in aan de Hogeschool Rotterdam en ben uitgekozen om een minor te volgen aan Universiteit Leiden (English Literature and Culture). Daardoor word ik uitgenodigd voor de EL CID week; de introductie week voor nieuwe studenten. Onbekend in de wereld van studentenverenigingen zie ik dit als een kans om een kijkje te nemen. Als een soort sociaal experiment en vooral als een manier om mijn tijdelijke nieuwe studiestad Leiden te leren kennen.
2014-2015 is een roerig jaar. Er gebeurd veel, zacht gezegd, wat mijn hart flink door de mangel haalt. Erop terugkijkend weet ik niet meer precies hoe ik alles voor elkaar heb gekregen in die tijd, maar het lukte. In het najaar van 2014 wordt opa behandeld tegen kanker en woont mam tijdelijk bij hun (opa & oma) in Burgh Haamstede. In oktober 2014 leer ik Sjaak kennen wat in februari 2015 voorzichtig opbloeit, van een vriendschap naar liefde. In maart 2015 overlijdt opa. Juni 2015 studeer ik af en in september krijg ik mijn diploma uitgereikt. Ik ga ergens werken en probeer achteraf te wennen aan alle veranderingen, als een duidelijk voelbare naschok.
Engeland blijft trekken, maar mijn hart houdt me nu vaster in Nederland. In 2016 is Sjaak benieuwd naar de regio die een speciale plek in mijn hart heeft en boeken we voor augustus een ‘Fly & Drive South West England’ voor twee weken. Karrend door het bijzondere landschap begrijpt hij mijn liefde voor de plekken iets beter. We lopen kleine stukjes van het South West Coast Path en ik wijs vrolijk de eikeltjes en bordjes aan waar we ze tegenkomen. De behoefte om dáár te zijn is weer even gestild. Samen zijn we actief en reislustig: we gaan naar verschillende Europese landen waar we vooral veel wandelen. De Canarische eilanden, de Spaanse taal en cultuur krijgen ook een bijzonder plekje in m’n hart. November 2021 komt een droom uit: we kopen een Volkswagen busje. Het opent mijn ogen en mijn hart naar de wereld.
Het duurt echter tot 2022 tot ik weer voet zet op de ‘British Isles’ (o.a. door de COVID-19 pandemie). April 2022 denk ik terug te gaan naar Cornwall, maar een tripje rondom Koningsdag is te kort. Daarnaast wil ik óók een totaal nieuwe plek ontdekken. Alleen. Alles in mij zegt dat ik dit nodig heb om iets van mezelf terug te vinden. Ik sta dan op losse schroeven door zoveel, waaronder rouw; ik weet dat er ooit een fundering was waarop ik kon vertrouwen, maar ik lijk er te ver van verwijderd om het gevoel te herkennen.
Hoe fijn het is om samen te reizen, maar ook hoe heerlijk ik het ook vind om alleen te zijn. Het wordt Edinburgh. Sjaak moedigt me aan, brengt me naar het vliegveld en haalt me ook op. Ik kom terug, weer gesterkt in mijn zijn en onder de indruk van het kleine stukje Schotland dat ik in een paar dagen heb gezien.
Mijn 30e verjaardag (mei 2022) vieren we in de Picos de Europa (Spanje) tijdens onze eerste verre trip met het Bussie. Sjaak reikt me een cadeautje aan; onmiskenbaar een boek. Bij het openen zie ik dat het de wandelgids is van The South West Coast Path. Ik ben er stil van. Verrast, maar het gevoel van frustratie overheerst. Op dat moment lijkt het als iets onmogelijks, iets wat ik heel graag wil maar nooit zal (kunnen) doen. Sjaak wenst me dit avontuur, hij weet wat het voor me betekend en het raakt me. Durven dromen of hopen lijkt iets wat ik een beetje ben verleerd, zonder dat ik een rij van teleurstellingen op mijn naam heb staan. Toch lukt het niet helemaal om blij te zijn met dit cadeau overduidelijk gegeven met alleen maar liefde als intentie. Ik blader het halfslachtig door, maar stop ‘m daarna weer in het papier. Alsof ik er niet volledig naar kan kijken zonder te veel te voelen.
Mijn liefde voor ’the British Isles’ verdiept zich verder in september 2022 als we voor een trailrun waar Sjaak aan mee doet (Ring of Steall) afreizen naar Kinlochleven.
In 2023 rijden we het ‘Bussie’ tot twee keer toe op de veerboot van Calais naar Dover. In juni rent Sjaak 50 kilometer op de Serpent Trail in South Downs National Park en spenderen we enkele dagen in New Forest. Eind augustus staat The Lake District (rondom het outdoor dorp Keswick, nabij de Schotse grens) en North Wales omcirkelt op de kaart. Ook hier voel ik me thuis. Het is de taal, de mensen, de vriendelijkheid, het landschap, een gevoel.
In de maanden die volgen doorloop en test ik een hoop gedachtespinsels. Ik ben tevreden met mijn leven. Waar ik ben, wie ik ben. Ook heb ik een afwisselende en uitdagende baan (o.a. twee keer solo naar Denemarken) waar ik goed in ben. Toch zijn er nog dingen die ik wil doen, wil proberen die niet passen in het “keurslijf” wat ik mezelf, stukje bij beetje, heb aangemeten. Ik wil weg, zoals ik dat altijd in mijn diepste heb gevoeld en ken als een waarheid. En kan het? Ja. Ik word vrijgelaten, aangemoedigd. Langzaam durf ik hardop te dromen en te doen. De losse plannen vliegen me om de oren, maar luister naar degene die zich jaar na jaar hebben herhaald, als tijdloze echo’s. Het boekje van het South West Coast Path lonkt. Ik boek de veerboot heen, enkele reis. Bewust van de veranderlijkheid door tijd, bedenk ik me dat als ik me niet goed voel (alleen op reis, langer weg dan normaal) dat ik eerder terugga dan aanvankelijk gedacht. Sjaak moet erom lachen en ergens diep van binnen weet ik ook wel dat ik me alleen prima red. Het duurt altijd zo’n 2 tot 3 dagen om te wennen en dat was nu niet anders.
Eenmaal gewend, wentelde ik me in de rust en stilte die het pad, de plek en alleen reizen met zich meebrengt. Een deel van mij ademde weer, speelde weer buiten; en ik wist dat dit de juiste beslissing is.
Deze trip in cijfers:
Heen: 1-7-2024
Terug: 3-8-2024
Hoogste punt op de kaart (startpunt 3-7-2024): Hartland Heritage Coast – Clovelly/Brownsham
Laagste punt op de kaart (eindpunt 2-8-2024): Gwithian/Godrevy Lighthouse
Totaal aantal dagen: 34
Wandeldagen (eigen etappes op het pad): 20 +/-
Reisdagen: 4
Aantal kilometers:
– volgens Strava, gestarte activiteiten: 242 km, 8104 hoogtemeters te voet (ter vergelijking; de Mount Everest is 8849 meter hoog) en 19.3 km, 356 hoogtemeters per fiets.
– volgens Garmin, o.b.v. alle stappen en alle dagen: 358,2 km
Smiles and memories: infinite
Blaren: 0
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler