Ik zou graag willen, dat ik makkelijk, kon schrijven wat mijn hart van me onthoudt.
Ik zou het willen vormen, de letters die mijn binnenste voor me uitspeld
in een alfabet, een set van klanken, waar ik nog geen meester van/over ben.
Vreemd in de oren,
Klinkt het als jou en mij
En mij/mei
Of is dat te simpel?
Ligt het anders of is het te modern op schrift
(Klinkt goed)
Geef het nog heel even en het kli(n)kt
Vertrouwd
Als vanouds/nieuws.
Poëzie voelt (voor mij) als een gesprek met (o.a.) het hart. En vanuit het hart spreken klinkt soms lastig, maar het is puur. En in zijn/haar/vul-hier-iets-non-binairs-in puurheid niet eenzijdig. Mogelijkheden te over. Het kan alle kanten op, maar ook eenduidig recht voor zijn raap en duidelijk. Soms als je het niet zeker weet, wil je de opties uitgelijnd, naast elkaar met ‘dashes/streepjes’, als een multiple choice antwoord; ergens altijd wel goed.