Als je op 1 november 2023 tegen me had gezegd dat ik in 30 dagen 50.000 woorden op digitaal papier zou zetten en er zelfs overheen zou gaan, had ik je niet geloofd. Toch heb ik het gewoon maar mooi gedaan! Zoals altijd, had ik een eigen doel gesteld welke ik voorzag zeker weten te kunnen halen: iedere dag schrijven. Dat is gelukt en hoe! Als een trotse “Pantser” heb ik maar liefst 52.361 woorden eruit “gepansted”. Zoals gedacht, ben ik verdergegaan met het verhaal waar ik vorig jaar tijdens NaNoWriMo 2022 mee was begonnen (eindstand: 34.375) en door 2023 mee verder heb gestoeid. Soms door weer iedere dag eraan te schrijven (januari 2023), stukjes en ideeën neer te pennen in notitieboekjes en vooral ook het te laten smeulen op de achtergrond in de zonnige maanden terwijl ik vaak weg was met het Volkswagen busje.
Het even “laten gaan” en “laten sudderen” loonde, want op 31 oktober stond ik te popelen om te beginnen en op 1 november maakte ik een vliegende start. Hit the ground running, zogezegd. Ik kon niet wachten om me weer onder te dompelen in het verhaal wat nog lang niet af leek, wat echt nog aandacht nodig had, met voldoende losse eindjes en vooral mogelijkheden die prikkelden tot meer. November 2022 voelde als niet zo gek lang geleden en met het verhaal nog vers in mijn achterhoofd het hele jaar door wilde ik mijn personages weer verder leren kennen.
De maand zat vol met highs & lows, zoals dat kan gaan met schrijven en met het leven (cliché much?). Het hielp dat ik al deze schrijfemoties herkende van de serieuze poging in 2022 toen ik ook 30 dagen achter elkaar aan het verhaal had geschreven (wederom, persoonlijk doel: iedere dag schrijven). Ik wist, als het ware, een beetje wat ik kon verwachten en dat ook na een mindere schrijfsessie (of meerdere schrijfsessies) ook schrijfsessies kwamen waarin de ideeën, de woorden, de mogelijkheden moeiteloos mijn vingers uitvloeiden. Het gevoel van flow, van zijn, van het moment, maar ook helemaal in het verhaal zitten en bijna de stem kunnen horen van de personages: als een film in je hoofd.
In week 4 leek het 50.000 woorden punt binnen handbereik als ik gestaag door zou gaan op de manier hoe ik de dagen ervoor had geschreven. Soms schreef ik 2 tot 3 keer per dag (niet-werkdagen en weekenden), en ik merkte dat als de eerste sessie misschien een beetje stroef ging, de opeenvolgende sessie(s) gemakkelijk uitpakte(n). Ik zat er dan helemaal in, had ik in dezelfde dag tijd gehad om verder erover te denken, of juist totaal niet aan kunnen denken waardoor ik met een open blik verder kon. Ik schreef ook vaak onbewust “sessie beginnetjes” voor de volgende keer of keren als ik plots heldere ideeën had over hoe het verhaal verder zou verlopen (“Een goed begin is het halve…”).
Ook moest ik meer dan eens, mijn “inner critic” het zwijgen opleggen. Ja, ik hoorde haar vaak en soms luider dan andere keren. Dan liet ik haar even uit tetteren en probeerde ik me te visualiseren hoe deze gedachten als een wolk voorbijdreven en hoe er weer andere gedachten voor in de plaats kwamen. Ik zag de bui hangen, maar bleef lang genoeg kijken om te zien dat het ook weer opklaarde. Ik keek er geduldig naar en vertrouwde op mezelf. NaNoWriMo, en eigenlijk elke “(first) draft” hoeft niet direct helemaal klaar en perfect te zijn. Verre van. Het is een proces en ik gaf me eraan over: gewoon schrijven en open staan voor verrassingen.
Terug naar week 4, toen buikgriep wat roet in het eten gooide en ik het 50.000 woorden doel buiten mijn bereik zag raken. Ik schreef die dagen niet meer dan enkele honderden woorden (200-300) en liet het allemaal even los. Waarom maakte ik me opeens druk over de “50.000 word count” terwijl ik dat helemaal niet als doel had gesteld? Misschien had ik, zowel onbewust als bewust, zitten dromen over hoe het zou zijn om écht die 50.000 woorden te halen. Tja, het lonkte wel. De dagen waarop ik ziek was gaven me ook wat perspectief. Het ging niet om het halen van de word count, het ging over het dagelijks schrijven, maar ook had ik al die tijd stiekem in mijn achterhoofd gehad om in november dit specifieke verhaal af te schrijven. Écht af te schrijven om zo tot een echte “first – very rough – draft” te komen. Toen ik dermate opgeknapt was dat de inspiratie weer opwelde, schreef ik weer meer woorden per dag met, als het zou lukken, het doel voor ogen om de woorden “THE END” onderaan te kunnen typen op 30 november. Als het niet zou lukken, dan zou het wel lukken op 1 december, of 2 december, of 15 december: dit verhaal ging ik in ieder geval vóór het einde van 2023 aftypen.
Toen ik dus tóch nog op 30 november 2023 “THE END” typte na mijn derde schrijfsessie van de dag (rond 17:01) voelde dat geweldig. Ik ben super blij en trots op hoever ik tot zover ben gekomen. Je kunt je voorstellen dat ik wel eventjes in de woonkamer stond te dansen! Het resultaat van twee jaar NaNoWriMo achter elkaar stond voor me open in een Word document.
En nu? Nu even genieten van dit heerlijke gevoel en dan, uiteindelijk een keer beginnen aan het editten van dit zeer grove concept van wat mogelijk ooit een boek kan worden.
Wie weet wat het wordt? Ik laat het einde even open, voor nu; cheers!