De vorige keer dat we hier waren was het grijs en grauw. De wolken droegen de belofte van regen. Eigenlijk het soort weer wat in het boekje (en overigens op de informatieborden) aangegeven wordt als gevaarlijk. Het pad nat en glad, en niet volledig zicht. Toch op pad gegaan. Sjaak z’n eigen trailuitdaging, ik ging wat op de bonnefooi lopen; nam hetzelfde pad, gleed tig keer uit (waarvan zeker drie keer hard op m’n kont), maakte vrienden met een hond die bij me bleef tot ik weer naar beneden liep het bergdorpje Bulnes in.
Er was geen bereik. Onderweg had ik wat wandelaars gesproken die dezelfde route als Sjaak hadden getracht te ondernemen. Maar zelfs na een nacht in de refugio dichtbij Picu Urriellu waren ze toch dezelfde weg teruggekeerd. Te gevaarlijk. Er lag sneeuw en het sneeuwde nog bovenin, het pad was niet duidelijk zichtbaar, een misstap (en een vrije val in een ravijn) behoorde tot de mogelijkheden. Toch had ik gepoogd om een smsje te sturen met de info in de hoop dat het aan zou komen. We hadden elkaar beloofd weer beneden bij de bus te ontmoeten.
Sjaak was “langer dan verwacht” onderweg en kwam met het één na laatste trammetje naar beneden. Hij had natuurlijk de hele route genomen. Terwijl ik twijfelde hoe en wanneer ik hulpdiensten zou moeten inschakelen, kwam Sjaak met een brede grijns me tegemoet lopen. Alle ongerustheid in een klap weg. Ja, er waren spannende momenten geweest (iets met “je begeven op glad ijs” maar dan letterlijk), maar de adrenaline kick en de nieuwsgierigheid naar wat het pad zou brengen hadden de overhand. De route volgde een stuk van de GR-PNPE 202 Ruta de Reconquista (route van de herovering). Tja, dat lonkte ook.
Twee jaar later zitten we weer samen in het trammetje vanuit Poncebos richting Bulnes. De zon schijnt, blauwe lucht met een paar plukken wit. Nu lopen we samen een stuk van de GR 202. Destijds had ik met mijn omzwervingen in Bulnes een prachtig pad gezien naar beneden wat ik héél graag had willen lopen. Een blauwe bips, wat schaafwonden aan mijn handen en de donkere wolken met voller wordende miezer deden me toen anders besluiten.
We lopen het dorpje door, nemen twee cortados en een tarta de queso (helaas merkte ik bij de eerste hap al dat het een geitenkaastaart was. Ik word onpasselijk van geitenkaas. Met koffie en water probeer elk spoortje ervan weg te spoelen) en nemen nu het pad van toen naar beneden.
Het is zo’n pad waarbij je aan het begin het eindpunt al denkt te zien, maar dat het dan meerdere keren uit zicht verdwijnt en steeds verder weg lijkt te liggen. Kronkels. Meanderend met de rivier mee.
Op een gegeven moment zien we ook niet meer waar we vandaan kwamen. Als een verborgen geheim dat we achterlaten is het niet zichtbaar, maar wel nog voelbaar. Voelbaar in ons lijf; knieën, hart en hoofd.
Er is iets met dit gebied dat zo trekt. Het is simpelweg prachtig. De grijze kalkstenen reuzen groen “bebaard” met bomen en struiken. De rivier is ook een continue aanwezigheid, soms kabbelend, stromend tot kletterend, spetterend en bruisend. Het landschap, de natuur om ons heen blijft me verbazen en laat me achter in staat van verwondering.
Dit stukje hoort bij de reis door Spanje met ons volkswagen camperbusje, voorjaar 2024, toen we de luxe van een maand tijd hadden.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler