Als we het weerbericht voor waarheid aanhouden kunnen we regen verwachten. Gelukkig maar dat tot dusver het weerbericht ernaast zat. Dus toch onderweg, bepakt en bezakt met voldoende proviand en water voor een flinke wandeling. “Thuis” was het bewolkt, dreigende luchten (“all talk” zogezegd), maar verder niks. Onderweg miezerde het, regende het en scheen de zon. Slingerend reden we vanaf ons kustplaatsje Puerto de Santiago naar boven tot de Corona Forestal verder omhoog naar Parque Nacional Cañadas del Teide (tussenstop) en uiteindelijk weer via een andere weg omlaag weer in de “bosring” of “boskroon”.
Vandaag maken we een wandeling naar een maanlandschap. Vanuit het pittoreske dorpje Vilaflor stijgen we te voet over rotsige paden omhoog. De bosbrand-bestendige Canarische den is in overvloed aanwezig en in het begin van de wandeling hoor ik iets rechts van ons ritselen. “Zouden het geiten of moeflons zijn?” Bovenin, in het nationale park zagen we borden met daarop tijden dat ze bezig zijn met de populatie Moeflons in toom te houden (half april-mei). Ook zien we hier en daar hagedissen wegduiken en vogels vrolijk fluiten. Wat het weerbericht ook voorspelde, wij lopen met het zweet op ons rug naar boven en voelen de zon branden.
Deze wandeling staat al sinds de eerste keer dat Sjaak en ik samen op Tenerife waren op ons lijstje om te doen. Nog een van de redenen dat we terug zijn gekomen. Hier en daar waaien er wolken voorbij (ja, echt) en wordt de zon even afgeschermd (fris) om daarna weer volop te schijnen. Perfect wandelweer. Het landschap is ruig en prachtig. We kunnen lavastromen onderscheiden en in de verte zien we wat toppen van vulkanen die roestbruin-oranje-rood kleuren. Bijzonder mooi. Als we halverwege zijn en het maanlandschap/Paisaje Lunar te zien krijgen, nemen we een wat langere pauze. Voor onze ogen zien we de zon op het tafereel schijnen waarna er langzaam wolken in komen drijven. Het geeft net een extra mysterieus effect bij dit interessante schouwspel van vorm, kleur en omgeving. Het is het kunstwerk van erosie (zie foto van infobord).
Als we aan de afdaling beginnen, voelen we het beide in onze benen. Voor mij zijn de laatste vier á vijf kilometer ietwat zwaar. Het is te doen en nee, ik ben niet aan het strompelen, maar er is soms een moment op een wandeling waarop je denkt “Ik zou het niet erg vinden om binnen een kilometer bij de auto te staan”.
Ook lijkt het weer toch wel een beetje te veranderen. De zon blijft vaker verscholen achter dikke bewolking en op een gegeven moment voelen we zo’n 10 seconden miezer op ons lijf. Toch blijft het daarbij en klaart het met vlagen weer op. Een fleecevest is voldoende om warm te blijven. Als we langs de rijen met vulkanisch gesteente lopen die op sommige plekken het pad af kaderen is de warmte die hiervan afstraalt voelbaar. Het gesteente is poreus, dus logischerwijs (maak ik ervan) zit er in de holtes lucht wat ook opwarmt als de steen door de zon wordt verwarmd. Zo is het een heel bijzonder en aangenaam gevoel om de stenen aan te raken als de zon zich even niet laat zien.
Terug in Vilaflor laat ik me verleiden om een “Dulcería” in te lopen voor “Café con leche” en iets lekkers uit de vitrine. De vriendelijke vrouw en ik wisselen wat woorden in het Spaans, vermengd met Engels. We krijgen nog een lepeltje passievruchtenjam te proeven (ja, verkooptruc, maar het is voelt alsof ze vooral genoegen schept in mensen te laten genieten van lekkers) en ze vertelt hoe lekker het is op een cheesecake. Natuurlijk nemen we een potje mee.
Uiteindelijk is de wandeling ruim 14 kilometer met zowat 800 hoogtemeters, in plaats van de – volgens het boekje – ongeveer 12 en zo’n 700 hoogtemeters. We lachen erom; het is gewoon altijd meer dan gedacht 😉
Dit stukje hoort bij de reis naar Tenerife (maart 2025) toen we het geluk hadden om op een tropisch eiland te genieten van heerlijk lente/zomerweer.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler