Wekker om 5:10, het huisje uit om 6:15 en op wandellocatie (klaar voor de start!) om 7:20.
We zijn vroeg bij het startpunt (er staat 1 andere auto, dus valt mee) want we weten dat deze wandeling zeer geliefd is. Om de meute te ontlopen en nog in rust van de natuur kunnen genieten, maken we een vroege start. Al gauw wordt duidelijk dat deze wandeling de boeken in gaat als “een van de mooiere” en zeker weten “bijzonder”. Zonder haast laten we ons onder dompelen in het groen (van klein; mos en varen, tot groot; grillige bomen en de groene vallei onder ons), het gekrabbel van water in de levada, het gedruppel van overvloed, het gekibbel van Madeiriaanse vinken, het gepiep van het vuurhoudhaantje (firecrest), onze voetstappen (en het vervloek bij het verkeerd inschatten van de hoogte… en als reflex rechtop te willen staan) in de tunnels (4!), de hoge luchtvochtigheid die we in onze longen voelen en het gekletter van een handje vol indrukwekkende watervallen.
Sprookjesachtig dekt niet de lading; we bewegen ons op smalle paden door een landschap wat zich aan alle kanten voor ons opent en uitstrekt.
En dan komen we bij de Caldeirão Verde (groene ketel); enkele minuten staan we om ons heen te kijken, naar boven te turen, en weer terug naar elkaar alsof we geluidloos golven de waterval tegen elkaar zeggen “Zie jij het ook?” “Onthoud je dit moment?”. We nemen hier een korte pauze, eten en drinken wat, en als we dermate zijn afgekoeld door het vocht in de lucht en de schaduw in de “ketel” werpen we nog een blik op de waterval voordat we het achter ons laten.
Diep onder de indruk van het natuurschoon lopen we dezelfde weg terug wat weer andere uitzichten geeft. Het is echter te merken dat de tijd is verstreken van rustig lopen; we komen veel tegenliggers tegen die allemaal hetzelfde pad belopen. We lachen naar elkaar en zijn wederom blij; laag seizoen + vroeg opstaan was de juiste keuze. Ondanks maart in Madeira niet de bloemenzee geeft die het 2 of 3 maanden later zou bieden (we zien voldoende tekenen van nog bloemloze uitlopende planten; o.a. Agapanthus en Hydrangea), geeft het groen om ons heen en de zon op ons gezicht de belofte van lente. Precies waar we op hoopten.
Dit stukje hoort bij de reis naar Madeira, maart 2024, toen we de lente tegemoet vlogen.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler