Het is een bijzondere plek: réserve naturelle Aiguilles Rouges (“Rode Pieken”). Het is een bergketen in de Franse Voor-Alpen en onderdeel van het massief “Chablais-Haut-Giffre”. Onderaan is de vallei van Chamonix, en aan de overkant van de vallei zien we het hogere Mont Blanc massief. De kleur van het gesteente valt direct op. Met haar lichtrode kleur lijkt het alsof de bergketen hier en daar bloost. Het landschap is verder groen gemêleerd door korstmossen die op stenen groeien, plukken gras en bergflora. Nu al een interessante plek voor een wandeling. De bergketen bestaat uit het metamorfe gesteente “gneis“. Dit gneis is rijk aan ijzer en zorgt voor de “Rouge” kleur. Een kenmerk waar de bergketen haar naam aan heeft te danken.
Op naar Lac Blanc (via L’Index – Lac Blanc – La Flégère)
Uit het wandelboekje Mont Blanc Walks door Hilary Sharp (tip!) halen we inspiratie om onze eerste wandeling sinds we aangekomen zijn in Chamonix te doen. We zijn nog wat brak van de reisdag van gisteren en mijn buik is nog een beetje van slag (iets verkeerds gegeten). We kiezen ervoor om een deel te doen van de beschreven route (“walk 21”) die je eigenlijk van het bergstation La Flégère, naar L’Index leidt, dan naar Lac Blanc en via La Flégère weer verder naar beneden het dal in. Net iets te veel voor een dag als deze waar we, na enigszins te hebben uitgeslapen, om 11:15 uur aan beginnen. Het plan: van het bergstation La Flégère (1877 m) met de stoeltjeslift naar L’Index (2595 m), door naar Lac Blanc (2352 m) en wandelend weer terug naar La Flégère en met de kabelbaan weer het dal in bij Les Praz, waar we ook overnachten.
Aangekomen bij L’Index volgen we het pad naar rechts, de Aiguilles Rouges aan onze linkerhand, het Mont Blanc massief aan de rechter. Eigenlijk kun je niet verkeerd lopen er lijkt maar één pad te zijn richting Lac Blanc. Daarnaast loopt er ook een slinger van mensen iets verder voor én achter ons. Dit herinnert ons eraan dat Chamonix toch best een toeristische plek is zoals we bij aankomst hadden beleefd (o.a. een file, veel mensen op straat). In een wandelboekje wordt deze wandeling ook wel aanbevolen als “eentje die je echt gedaan moet hebben” en loopt hier een etappe van de TMB – Tour du Mont Blanc. Dat verklaart de enige “drukte” op dit pad.
Ik moet toegeven, het geeft ook inderdaad bijzondere uitzichten op het Mont Blanc massief, gletsjers en hier en daar maar glimpen van het dal onder ons. Het uitdagende pad dwingt ons echter om onze ogen niet te lang te dwalen; daarvoor moet je toch echt even stilstaan.
De wegwijsbordjes vertellen ons dat we met 1:30 uur bij Lac Blanc zouden kunnen aankomen. Echter weten we niet wie dat binnen die tijd haalt. Als je van het natuurschoon wilt genieten waar je op en langs loopt, echt met aandacht en hier en daar een foto wilt maken, dan ben je niet zo snel. Voor een “rustige wandeling” die we voor ogen hadden aan het begin van de dag blijft niks van over: dit is nog best pittig voor onze benen, voeten en kuiten die alleen kleine Nederlandse heuveltjes zijn gewend waar je amper aan 100 hoogtemeters kan komen. Voor wie denkt een hele hoop hoogtemeters “over te slaan” door bij L’Index (het hoogste bergstation vanaf/na La Flégère) te beginnen, zoals wij, heb je het mis. Bij L’Index begin je misschien wel al op 2595m en Lac Blanc bevindt zich op 2352 m echter is het pad ernaartoe allesbehalve “vlak” of “glooiend” of “heuvelachtig”: het golft omhoog en omlaag en voor je het weet, heb je heel wat hoogtemeters in de benen.
Bij Lac Blanc geven de bordjes aan dat het circa 1:15 uur duurt om bij het bergstation La Flégère (1877 m) te komen (“Yeah, right” is onze enige reactie die we delen door een veelzeggende knipoog en glimlach).
We doen de wandeling op ons eigen tempo; langzaam, dan zie je nog eens wat. Het gaat niet om de snelheid, de afstand, de hoogtemeters, maar het opnemen van de omgeving, het inademen van de lucht en onze ogen de kost te geven van al het moois de Aiguilles Rouges te bieden heeft. Daarnaast, hebben we ook gewoon vakantie! Een moment om rustig aan te doen (toch?) Gelukkig delen we dezelfde nieuwsgierigheid of zelfs drang om nieuwe gebieden te voet te ontdekken. Iets wat mijn vriend vaak genoeg ook in z’n trailschoenen doet op een hoger tempo en net even verder dan dat ik op m’n wandelschoenen afleg.
Flora en fauna
Onderweg betoverd de flora en fauna me en laat me meerdere malen stoppen: van blauw/paarse Gentianen (klokjes), Alpenroos (Rhododendron ferrugineum), paardenbloemen tot Sempervivum Montanum. Met de Aiguilles Rouges als decor, brengen deze bloemen nog meer kleur aan de omgeving.
“Hoi Chamois”
“Daar!” en terwijl ik het zachtjes sis, hopt het dier weg en verdwijnt het achter de steen, de “ogenschijnlijke” diepte in wat misschien wel zijn hol is. Dat was een marmot. Een dier wat ik nog nooit van mijn leven heb gezien, maar toen ik het zag, het direct herkende als “een marmot”. Het wandelboekje en een informatiebord had ons al verklapt dat we op onze wandeling wellicht marmotten zouden kunnen zien (ondanks ze schuw zijn), al zonnebadend op een warme steen óf in ieder geval zouden kunnen horen (een schel roepend, fluitend geluid).
Ook gaf het wandelboekje prijs dat we Chamois zouden kunnen zien. Tot onze verbazing zien we er eentje rustig afdalen terwijl wij ook aan onze afdaling naar La Flégère beginnen. Het duurt even voordat mensen die ons inhalen begrijpen waarom we stilstaan. Het beest laat zich niet storen, en loopt gemoedelijk en veel behendiger dan ons naar beneden tot we hem uit het oog verliezen en ook niet meer zien en tegenkomen.
Lac Blanc
Mooi, maar druk met een tentje (Refuge Chalet du Lac Blanc) waar je wat basis versnaperingen kunt kopen en op adem kan komen onder het genot van uitzicht op een bijzondere waterpartij. Vogels vliegen in groepjes rond en zijn nieuwsgierig op een andere manier dan waarop de mensen hier hun nieuwsgierigheid lessen. Een opmerkelijk tafereel wat zich op een hoogte van 2352 m afspeelt. Het pad er naartoe was prachtig en uitdagend met onderweg hier en daar wat ijs en soms ijzeren grepen en opstapjes. Het meer is mooi en na een stukje eromheen te hebben gelopen beginnen we aan de terugweg naar beneden over technische paadjes met losse stenen, haarspeldbochtjes, grootse panorama’s en aan het einde bredere paden met La Flégère in zicht.
