We vliegen over het pad. Voortgestuwd door verwondering en de wind die van zee over de bergkam slaat. Even heel anders dan hoe de wandeling begon. Traag. Opstartproblemen. Hijgend. Bonzend hart. Warm. Bij elke stap langs het zonnige, rotsige pad zie hagedissen wegschieten. Binnen de eerste twee kilometers (steil omhoog) gooien we laagjes en stukjes kleding af. Geen vest, geen T-shirt (Sjaak wel, maar ik liep aan m’n topje) en de broekspijpen afgeritst. Vanaf het begin omhoog en door al het groene en bloemige wat ons omringd en de manier waarop ik hijg als een paard zonder dat we nu “zo hoog” zijn (ijle lucht kan ik niet de “schuld” geven), weet ik zeker dat wat ik voel aan m’n longen en hart “gewoon” veroorzaakt wordt door een super hoge luchtvochtigheid.
Na 3 kilometer tapete ik m’n knie: iets meer ondersteuning is fijn met nog vele kilometers en hoogtemeters in het verschiet. Ik verkijk me er telkens op. Hoeveel is eigenlijk honderd hoogtemeters. Hoe voelt dat? Hoe voelen er ruim 600? De ruim 1100 (zowat 1200 m) van de Pico Viejo beklimming staan nog duidelijk in mijn geheugen gegrift. Dit zal dan toch wel half zo moeilijk zijn, toch?
Toch nog een uitdaging, maar goed te doen. Nieuwsgierigheid en prachtige uitzichten houden ons altijd op de been. De rondwandeling naar Teno Alto en terug is afwisselend. We lopen over een oud pad wat vroeger gebruikt werd om naar Teno Alto te komen voordat de bredere (nu geasfalteerde) weg ervoor in de plaats kwam en komen langs dichter (soms nevel) bos en volkstuintjes. We maken kennis met het weelderige groene van het ene dal (El Palmar) welke we later duidelijk gescheiden zien van de kant welke overgeleverd lijkt aan een continue wind en mist (in de verte is Masca te zien).
Het is kortgezegd een hele gave, uitdagende en afwisselende wandeling die uitnodigt om alle andere vertakkingen die we onderweg tegenkomen ook eens te volgen.
“Thuis” spring ik in het zwembad en bij het bekijken van de lucht (we zien de bui hangen), gaan we vroeg aan tafel bij een favoriet restaurantje. Het eten is kwalitatief heel goed en de bediening is aardig, met een personal touch, een oog voor genieten; net dat beetje extra. Niet voor niks zitten we hier al voor de derde keer. Als we bijna klaar zijn en het begint te stortregenen en keihard te waaien, krijgen we met een glimlach – van het huis – een digestief voorgeschoteld alsof ze zeggen “Ga nu maar nog even niet naar buiten, blijf en geniet”. We proberen de likeur te raden (we denken iets van citrus/sinaasappel te proeven) en als we het vragen, krijgen we de fles te zien (Ronmiel, of honing rum, een specialiteit van La Gomera). Én nog een klein glaasje en twee partjes limoen. “Para mí, es mejor con lima” zegt hij lachend.
Dit stukje hoort bij de reis naar Tenerife (maart 2025) toen we het geluk hadden om op een tropisch eiland te genieten van heerlijk lente/zomerweer.
Alle avonturen, bijzondere momenten en overpeinzingen zijn terug te lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/TheWritingRambler